Moriarty Sinéad - Emma pragnie dziecka 01 - Emma pragnie dziecka, ebooki 25GB
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Moriarty Sinéad
Emma pragnie dziecka 01
Emma pragnie dziecka
Dziecko może wywrócić życie do góry nogami nawet wtedy, gdy
jeszcze go nie ma na świecie! Emma i jej mąż bardzo chcą je
mieć, ale Matka Natura uparcie odmawia współpracy. Nie
pomaga nawet... stanie na rękach po seksie. Zawiedziona
Emma postanawia więc zaufać nowoczesnej medycynie.
Błyskotliwy humor i... katalog sposobów na zostanie matką w
autoironicznej opowieści młodej Irlandki o jej zmaganiach z
bezpłodnością.
Cześć. Mam. na imię- Emma. Byłam zwyczajną, szczęśliwą, rozsądną
dziewczyną. Miałam wspaniałego męża, uroczych przyjaciół, lubiłam
swoją pracę i prowadziłam Ixsga-te życie towarzyskie. Aż tu nagie
postanowiłam, że będę miała dziecko, i zamieniłam się w Katby Bates
z
Misery*.
Zaczęło się dość niewinnie. Wszystko dokładnie zaplanowałam.
Odstawiam pigułkę w grudniu, potem seks, od stycznia jestem w ciąży, we
wrześniu rodzę dziecko, w listopadzie wynajmuję osobistego trenera, do
świąt Bożego Narodzenia odzyskuję swoją dawna figurę i radzę sobie z
obowiązkami macierzyńskimi, tak żeby móc paradować na batach
karnawałowych i wyglądać jak Liz Hurley po urodzeniu dziecka. Nie
znaczy to, że choć przez chwilę chciałam się porównywać do Liz czy też
Elle albo do Catherine Zeta Jones, jeśli już o nich wspominamy.
Podobno wyglądem przypominam... Sonię (tego małego rudzielca, który
śpiewa irytujące piosenki dla Stock Ailken Waterman**), Fergie***
(głodziłam się potem całymi tygodniami) i Juliannę Moore****. Co
prawda moja przyjaciółka Lucy powiedziała mi, że wyglądam jak Julia
Roberts w
Pretty Woman,
ale najlepsze przyjaciółki takie właśnie są.
Kłamią, żeby polepszyć ci samopoczucie.
Wróćmy jednak do początku tej historii, kiedy byłam jeszcze stosunkowo
zdrowa na umyśle...
* Kaihy Batćs zagrała w filmie
Misery
f rei. Rob Kelner na podst.
powleści Stephena Kinga) role Annie Wilkes, niezrównoważonej
psychicznie milosniczki książek Paula Shektona, który po wypadku
samochodowym zostaje przez nia uwięziony i zdany na jej laskę.
(Wszystkie przypisy pochodza od tłumaczki)
**Stock Aitken Waterman - znana brytyjska spółka aurorów
piosenek i producentów, króra wypromowała wielu artystów.
*** Fergie — Sarah Terguson, księżna Yorku.
**** Julianne Monie - Julie Ann .Smith, nr. 1960, aktorka
amerykańska, zagrała m.in. w
Ściganym
i
Jurasic Park.
1
Dwa lata temu podjęłam noworoczne postanowienie, że zajdę w cłąię. W
ubiegłym roku, kiedy wybilüm sobie bark w jakiejś knajpie w sylwestra, a
Ściślej rzecz biorąc: o szóstej rano w Nowy Rok, zdecydowałam, że
rzucam na zawsze picie alkoholu. Wytrwałam tydzień. Myślałam, że
moje nowe postanowienie będzie bardziej realne do spełnienia.
Wystarczy odstawie' pigułkę, trochę seksu i gotowe.
Uważałam, że najwyższa pora na dziecko. Miałam trzydzieści trzy lata i
chociaż może czułam się - a także, prawdę mówiąc, zachowywałam się -
jak dwudziestopięciolat-ka, nadszedł czas, żeby zabrać się do dzieła. Cdy
James wrócił wieczorem z pracy, powiedziałam mu o wszystkim.
Wydawał się zadowolony, choć trochę zaskoczony, wiedząc, jak
potraktowałam jego siostrzeńca w święta Bożego Narodzenia.
Przypomniałam mu, że mały Thomas wyłączył telewizor w kluczowej
scenie
Dźwięków muzyki*,
kiedy to naziści ścigają rodzinę von Trapp na
cmentarzu. Chciałam przez to powiedzieć, że mojti reakcja była
spowodowana wyjątkowymi okolicznościami. Przecież odsunęłam go
tylko delikatnie na bok. To nie moja wina, że dziecko zawiódł zmysł
równowagi, upadło i uderzyło głową w odtwarzacz wideo.
- Według Imogen sytuacju wyglądała nieco Inaczej -odparł James,
- Cóż, Imogen jest strasznie zestresowana, drażliwa i neu-
*Dźwięki muzyki (Sound of Musie,
USA 1965) - film na podstawie
broadwayowskiego musicalu, ktorego bohaterem jest baron von
Trapp i jego siedmioro dzieci.
rotyczna - powiedziałam, uśmiechając się rozkosznie do Jamesa, który,
nawiasem mówiąc, jest bardzo przystojny.
Kiedy po raz pierwszy przedstawiłam go swojej rodzinie, byli zaskoczeni,
a nawet zaszokowani. Zanim poznałam mojego męża, spotykałam się z
facetem, którego chciałam uratować. No wiecie - udręczony artysta,
nieogolony, niechlujny i biedny jak mysz kościelna. Wtedy jednak pozna-
łam Jamesa i to on uratował mnie - głównie przed samą sobą.
Wysoki szatyn, piękne brązowe oczy i zabójczy uśmiech. Może ma ciut
za duży nos, ale mężczyźnie z tym do twarzy. Trochę mnie to jednak
martwi: a co, jeśli będziemy mieli córkę, która odziedziczy po nim ten
nos? Ale przecież chirurgia plastyczna czyni dzisiaj cuda.
Bratowa Jamesa, Imogen, jest koszmarna i nigdy mnie nie lubiła. Chciała,
żeby James poślubił angielską lady, jakąś rozmiłowaną w koniach lalunię
z elitarnej szkoły, podobną do niej, która siedziałaby w sweterku
bliźniaku z perełkami na szyi i rozmawiała o kucykach, zawodach
hippicznych i „cuuudownych" przepisach kulinarnych. Była przerażona,
kiedy James przyprowadził mnie, egzaltowaną Irlandkę, upartą i co
najgorsze - rudą.
Prawdę mówiąc, na rodzicach Jamesa, państwu Hamilton, też nie
zrobiłam najlepszego wrażenia. Mieli nadzieję, że James spędzi w Irlandii
najwyżej rok, pracując jako trener rugby drużyny Leinster. Tymczasem
poznał mnie i postanowił zostać tam na zawsze. Trzy lata pracowitego
upinania włosów za pomocą aksamitnych kokardek i paradowania w
„odpowiednich ubraniach" w trakcie wizyt u państwa Hamilton zrobiły
swoje. W końcu dali się przekonać. Musiałam jednak trzymać język za
zębami (co w moim przypadku jest cokolwiek niezwykłe), kiedy pan
Hamilton zaczynał mówić o tym, że trzeba oczyścić Anglię z imigrantów.
- Wysłać całą tę bandę do domu i pozwolić nam normalnie żyć.
Przyjeżdżają tutaj, wyłudzają pieniądze od naszego rządu, zabierają nam
pracę, a potem jeszcze biadolą.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]